ตัวแทนคนนี้ไม่เอาอีกแล้วครับ

บทนำ

ริมฝีปากสีซีดเม้มปาก มือบางกำขวดแก้วบางอย่างเอาไว้แน่น แม้นัยต์ตาจะงดงามแค่ไหนแววตาคู่นั้น ช่างดูว่างเปล่า

เส้นผมเงินเทาดูเปร่งประกายสะท้องกับแสงของจันทร์ทรา ใบหน้างดงามเงยมองท้องฟ้าคํ่าคืนด้วยความรู้สึกเศร้าโศก 

ออเดล ได้ศูนย์เสียสิ้นทุกอย่างแล้ว ไม่สิทุกสิ่งไม่ใช่ของเขาแต่แรก ท่านแม่ตัวจริงของเขาแย้งชิงโชคชะตาของผู้อื่นมาให้แก่เขา แล้วออเดลไม่ใช่ชื่อของตัวเขา ไม่มีสิ่งใดเป็นของตัวเขาแต่แรก

ทุกสิ่งที่ได้รับล้วนเป็นของ มิเกล แต่แรก ทำไมเขาถึงยังคงโหยหาอยู่เรื่อยกัน ..?

แล้วเหตุใดเขาจึงได้โทษมิเกลกัน

เหตุใดจึงได้ทำร้ายผู้อื่น

"มิเกลเจ้าไม่ผิดเลย... เป็นข้าที่อยู่ผิดที่ผิดเวลามาโดยตลอด"

มิเกลผู้นั้นเป็นชายผู้แสนดี เขามันเลวร้ายเองที่ทำร้ายชายคนนั้น เขาควรรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นแค่ตัวแทน คงสู้ตัวจริงคงไม่ได้

มือบางที่สั่นเทาจ้องมองขวดยาในมือตรงหน้า ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยํ้าเตือนว่าเขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว

'นี้คือสิ่งที่ข้าให้เจ้าเลือกเป็นครั้งสุดท้าย ระหว่างถูกขังที่ปราสาทชั่วชีวิต หรือตายลงตรงนี้ เจ้ามีเวลาจนถึงพรุ่งนี้เช้า'

อดีตคู่หมั้นผู้นั้นกล่าวขึ้นมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ความเกลียดชังจากสายตาคู่นั้นทำให้เขาแข็งทื่อไม่น้อย เขาเหมือนถูกมีดกรีดหัวใจทั้งๆที่อีกฝ่ายไม่แม้แต่แตะตัวเขา หรือทรมารใดๆ 

เขาหลับตาลง นี้คือเวลาเที่ยงคืนเขาพึ่งกินของโปรดของเขา เวลานั้นรสชาติในปากช่างจืดชืดเสียจริง เหตุใดกันหนอ ครั้งหนึ่งถึงเคยเป็นของที่เขาโปรดปรานที่สุดของเขา

วันนี้คือวันเกิดของเขา เขาเองก็พึ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้

ช่างโง่เง่าที่ยินดีกับความสุขอันจอมปลอม

"..."

เค้กแสนสวยครั้งหนึ่ง มิเกล เคยเอามาให้พร้อมบอกเรื่องนี้ รสชาติที่ได้กินมันช่างวิเศษ มันทั้งอุ่นใจและเจ็บปวดไปพร้อมๆกันเป็นความรู้สึกที่น่าประหลาด 

ไม่เข้าใจเอาเสียเลย 

กลิ่นของยาพิษนั้นช่างหอมหวานเหมือนเค้กที่เขาได้ทานกับมิเกลเมื่อปีก่อน

ช่างคุ้นเคย

ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นมาอย่างงดงาม มือทั้งคู่ยกขวดยาดื่มหมดเพียงอึกเดียว แววตาไม่มีแม้ความลังเล

ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก... นี้คงเป็นเสียงหัวใจของข้า

ง่วงจังน่ะ เป็นยาพิษที่อ่อนโยนจัง ทำไมถึงได้ไม่เป็นเจ็บปวดเลยนะ 

ปัง! เสียงเปิดประตูดังขึ้น

ร่างสูงของมิเกลเปิดเข้ามา ย่างก้าวมาด้วยความเร่งรีบ ใบหน้าน่ารักนั้นซีดเผือกดุจกระดาษขาว เหตุใดแววตาของมิเกลถึงได้เจ็บปวดเช่นนั้น ช่างไม่เข้าใจเอาเสียเลย

'ข้าคือคนที่จะฆ่าเจ้านะ?'เสียงหนึ่งดังขึ้นในใจราวกับถามตัวเองซํ้า

มิเกลโอบประคองร่างของเขา รํ่าร้องออกมาเช่นนั้น พรํ้าเอ่ยบางอย่าง แต่เขากลับไม่ได้ยิน

"ขอโทษทุกๆอย่างนะ" เขาพยายามเอื้อนเอ่ยออกมาแม้ไม่มีเสียงออกมา ทำได้เพียงส่งอารมณ์ทางแววตา 

ราวกับได้ปลอดปล่อยใบหน้าขาวซีดยิ้มออกมาแม้เป็นเพียงเล็กน้อยก็ตาม...

มิเกลกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อคนในอ้อมกอดหลับไหลลงไปตลอดกาลและไม่มีวันฟื้นคืน.... เมื่อขวดแก้วที่ตกอยู่ไหลมากระทบโดนปลายเท้า

มิเกลฉีดรอยยิ้มสมเพช หัวเราะเบาๆราวกับเยอหยันครู่หนึ่ง ก่อนสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แววตางามฉายแววไร้อารมณ์

หลับตาลงแล้วคว้าบางสิ่งที่ซ่อนไว้ออกมา

สายตาจับจ้องผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ปักชื่อของออเดล แม้ลายของผ้าเช็ดหน้าไม่ต่างจากเด็กพึ่งหัดทำก็ตาม... เช็ดที่ริมฝีปากของบุคคลอันเป็นที่รัก

"ช่างเป็นบทลงโทษที่สมควรยิ่งสำหรับคนแบบข้า"

.

.

.

เฮือก... 

ออเดล ลืมตาขึ้นมาเขาก็อยู่ในห้องนอนของตัวเอง เขาอยู่ในชุดนอน แขนเล็กลง และมีหนังสือวางอยู่ข้างแขน

ลิลลี่ ที่เปิดผ้าม่านอยู่นั้นหันมาเห็นคุณหนูตัวน้อยของตนตื่น ก็ยิ้มเบิกบ้านรีบมาหาคุณหนูตัวน้อยที่ตื่นขึ้นก่อนเวลา ใบหน้าตื่นนอนที่กำลังงัวเงียงุนงงช่างน่ารักเหลือเกิน

"คุณหนูเจ้าค่ะ วันนี้เป็นวันเปิดตัวคุณหนู ข้าจะทำให้คุณหนูดูดีที่สุดในงานเลยเจ้าค่ะ"ลิลลี่เอ่ยขึ้นด้วยนํ้าเสียงเริงร่า...

นี้คือความฝันงั้นหรอ?

ช่างเป็นฝันที่แปลกเหลือเกิน เหตุใดต้องเป็นวันนี้กันนะ วันนี้เป็นวันที่เขาพบกับ มิเกล เป็นครั้งแรก

เป็นวันที่เขาได้รู้ความจริงว่าเป็นเพียงตัวแทนความรักของคู่หมั้นที่มีให้กับ มิเกล....

และเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งเลวร้ายที่ข้าได้ทำกับมิเกล